Vancouver door mijn ogen

De afgelopen week reisde ik met mijn partner mee naar Vancouver. Een stad met veel gezichten. Een kosmopolitische stad, besneeuwde bergen, regenwouden en een prachtig oceaanleven. Kortom de omgeving van Vancouver is zeer aantrekkelijk. Maar nog aantrekkelijker zijn de mensen die er wonen. Hoewel volgens archeologisch onderzoek Vancouver al 4500 – 9000 jaar geleden werd bewoond door de inheemse bevolking (Indianen en Inuit) is het nu een smeltkroes van mensen uit alle delen van de wereld. Een grove schatting die ik nu doe is dat bijna de helft van de inwoners van Aziatische origine is.

Hoewel Vancouver niet compleet vrij is van raciale spanning, leven de vele verschillende bevolkingsgroepen toch behoorlijk harmonieus samen in de stad. Dat is een aanname van mij. Waarom ik dat denk? Je ziet grote aantallen ‘gemixte koppels’, maar ook de populariteit van de Aziatische keuken onder de niet-Aziatische bewoners is groot en er worden vele traditionele feesten van buitenlandse culturen gevierd. Mijn partner viert vandaag met collega’s een Mexicaanse feestdag, cinco de mayo, met een speciale lunch.

Het motto van de scholen hier is: ‘Een plaats waar kinderen zich sociaal, emotioneel en intellectueel ontwikkelen.‘ En dat ook echt in deze volgorde. Elke inwoner van Vancouver woont dichtbij een van de 300 (!) parken die de stad rijk is.

Een van de studenten die ik ontmoette, vertelde dat er  veel belangstelling is voor biologische en lokaal geteelde levensmiddelen. Op veel plekken in parken zijn er dan ook kleine gemeenschappelijke buurt-groentetuinen ontstaan.

In de wijk waar wij deze week verblijven, wonen de meest kwetsbaren van deze samenleving. Ongeveer drie á vierduizend daklozen bevolken de stad. De meesten van deze daklozen zijn ook verslaafd en/of hebben een psychiatrische problematiek. Alle inwoners die ik sprak waren betrokken bij deze grote groep mensen, hoewel een oplossing nog niet echt dichtbij is. Wat een kwetsbaarheid… Ik noem dat wel eens een groot goed, maar dan toch vooral omdat ik daar zelf voor kan kiezen. Zij zijn in een situatie waarin ze nauwelijks anders kunnen.

Zittend op een bank langs de waterkant denk ik aan de oorspronkelijke bewoners en hoe wij ons kunnen verbinden met onszelf, en daardoor ook met mensen door de eeuwen en culturen heen. De mens leeft en leefde, waar en wanneer dan ook, met onmogelijkheden, wanhoop, verdriet, verbijstering, schoonheid, verwondering, geluk.

Vancouver is een plek waar je voelt dat er echte verbondenheid is of waar er in ieder geval mee geoefend wordt; waar andere perspectieven geschapen worden en waar je je kan verbinden met verhalen uit tradities en deze emoties en daar iets bijzonders in kan vinden. Dat is wat deze stad ademt in eten, drinken, kunst, muziek en gedrag.