Eiland van stilte en kracht

Terwijl ik de kamer binnenstapte, viel mijn blik direct op een poster van Island of the Dead. Het schilderij, met zijn sombere eiland omgeven door donkere wateren en een hemel vol mysterieuze schaduwen, voelde bijna als een stille getuige van alles wat hij was verloren en misschien ooit had gevonden. We hadden elkaar lang niet gezien, en nu was hij er fragiel en stil, een muzikant wiens kracht zich ooit in muziek had gemanifesteerd, maar die nu worstelde met woorden.

De zinnen kwamen niet gemakkelijk, zijn woorden braken halverwege, zoekend naar een houvast dat er niet meer leek te zijn. Toch, ondanks de stilte, ontstond er iets bijzonders tussen ons. Ik besloot echt te luisteren met hem, mee te voelen in de pauzes, te wachten in de ademhalingen, en de betekenis te vinden in wat hij niet kon zeggen. Island of the Dead werd ons decor, een beeld van donkerte en licht waarin ik zijn gedachten probeerde te vangen. Het schilderij was er altijd, ons gesprek aanvurend met zijn duistere, melancholische kracht.

Het eiland stond voor zoveel. Voor hem een eenzame plek, omringd door water en afstand, maar toch verankerd in de wereld. Hij luisterde als ik sprak over het licht dat door de donkere wolken probeerde te breken, en ik zag iets in zijn ogen, een herinnering aan de momenten waarop muziek zijn eigen eiland van kracht en troost was geweest. We raakten stil bij de gedachte aan dood en leven, aan verlies en vastklampen, en ik vroeg me af hoeveel hij nog in zich droeg aan melodieën die nooit meer konden klinken.

En zo zaten we twee uur lang in die kamer, omringd door muziek die niet meer gespeeld kon worden, woorden die niet meer gesproken konden worden. Maar er was iets kostbaars en krachtigs in die momenten: het stille delen, het met elkaar luisteren zonder verwachtingen. Terwijl de wereld om ons heen verderging, waren wij samen op dat eiland, verbonden door muziek, verdriet, leven, kracht en kwetsbaarheid. En voor even was de stilte alles wat we nodig hadden.

Kunst: Isle of the Dead (German: Die Toteninsel) van Arnold Böcklin (1827–1901)