Gedachten tijdens een wandeling door Frankrijk

Terwijl ik loop onder de schaduw van bomen op het indrukwekkende platteland van Frankrijk, voel ik mij omringd door een orkest van geluiden. Elk geritsel van bladeren, tjilpen van vogels, het meditatieve geluid van de krekels en fluisteren van de wind spreekt een taal die ouder maar vooral ook wijzer is dan enige menselijke tong. Ik sluit mijn ogen, mijn zintuigen staan aan, ik adem de geur van lavendel, proef de smaak van een druif op mijn tong, voel de ruwe schors van een boomstam onder mijn vingertoppen. Ik ben, op dit moment, volledig ondergedompeld in luisteren. Het raakt mij.

Het ingewikkelde samenspel van het leven, en dus ook van luisteren, is hier in Frankrijk zowel om mij heen maar ook binnen in mij. Het zit in de vogelzang van de zwaluwen die ’s ochtends in de lucht dansen rondom ons huis, in het zachte gezoem van insecten die onze planten bezoeken, in het geritsel van bladeren door de salamander dat echoot als een bijna fluisterend koor, maar ook in mijn hoofd waar ik stemmen hoor van wat zou moeten, wat zou mogen, wat zou willen en wat zou kunnen. Elk daarvan is een verhaal, een stem die verlangt gehoord te worden, een stem die wacht om zo goed mogelijk te worden begrepen. Luisteren, echt luisteren, is soms net een symfonie die al mijn zintuigen prikkelt.

De Symfonie van een Luisterende Wereld

Terwijl ik mijn wandeling door het Franse platteland voortzet, besef ik dat onze wereld een grote symfonie kan zijn. Een symfonie gecomponeerd uit stemmen, menselijk en niet-menselijk, luid en stil, harmonisch en dissonant. Het luisteren naar deze stemmen, het betrekken van al onze zintuigen, stelt ons in staat om de complexiteit, schoonheid en uitdagingen van ons gedeelde bestaan te bevatten.

De kunst van het luisteren gaat verder dan communicatie. Het is een daad van verbinding, compassie en uiteindelijk verandering. Terwijl ik geniet van het lied van de zang van een vogel, het kraken van bladeren onder mijn schoenen, de warmte en het licht van de ondergaande zon, begrijp ik de taal van de wereld een beetje beter. Het is een taal die me vertelt dat we de muziek van onze uitdagingen onder ogen kunnen zien, mits we bereid zijn te luisteren. Dus laten we luisteren, laten we ons verbinden, laten we veranderen en beginnen bij ons zelf. Want elke noot die we horen is een stap dichter bij begrip, en elk ritme dat we begrijpen is een geluid naar een betere wereld.