Onbaatzuchtige daad
Op 31 oktober verloor ik een zeer dierbare vriend. Met al het verdriet in mijn hart, vond ik vandaag de woorden over het zware gewicht van verdriet en het belang van luisteren.
Als verdriet een mantel om iemand legt die we kennen, kan de daaropvolgende stilte diep zijn. Het kan ook een heiligdom zijn, een plek waar de eenvoudige handeling van het luisteren een brug wordt tussen harten, een verzachtende balsem voor pijnlijke zielen.
Verdriet, met zijn zware gewicht, zit vaak te diep voor woorden, en toch, in de stille ruimte tussen wat wordt gezegd en wat wordt gehoord, wordt luisteren een daad van liefde.
Luisteren is een geschenk aanbieden dat niet kan worden gezien maar wel diep wordt gevoeld. Het is zeggen: “Ik ben hier bij jou, niet alleen in jouw aanwezigheid, maar in de volheid van mijn aandacht”. Op die momenten erkennen we de pijn, het verlies en de leegte die niet met woorden gevuld kan worden.
Luisteren is in wezen een vorm van aanwezigheid. Het probeert niet te herstellen, noch probeert het de pijn op te lossen met goedbedoelde zinnen. Het luisterende hart kent de kracht van er zijn, van ruimte houden voor de talloze emoties die gepaard gaan met verlies. Het is een begrip dat soms alles wat iemand nodig heeft een getuige is van zijn reis door het verdriet.
Denk na over de keren dat je te maken hebt gehad met verlies, de momenten waarop woorden onhandige reizigers waren over het terrein van je verdriet. Was het op die momenten niet het stille gezelschap, het vasthouden van de hand, de gedeelde tranen, of gewoon het geduld van de stilte van een ander dat troost bood?
Luisteren is de rouwende toestaan om te leiden, om hun herinneringen, liefde, spijt en verlangen te delen zonder onze eigen ervaringen te onderbreken. Het is een onbaatzuchtige daad, waarbij we de behoefte van een ander om zich uit te drukken en te voelen boven ons eigen ongemak met het onderwerp van dood en verlies stellen.
In het tapijt van menselijke verbondenheid zijn de draden van verlies en liefde met elkaar verweven en als je dit erkent, begrijp je de heilige handeling van het luisteren naar iemand die rouwt. We luisteren niet om te reageren. We luisteren om te helpen de last van hun verdriet te dragen, om hen zich minder alleen te laten voelen op hun reis.
De kunst van het luisteren is verwant aan het naast iemand lopen in een tuin van herinnering. Laten we dus de bewakers zijn van de stilte. Laten we onze stille kracht, geduldige aanwezigheid en open harten aanbieden. Laten we luisteren, want in elke pauze, elke ademhaling, elke hartslag, wordt er iets moois en belangrijks gezegd zonder woorden. Laten wij in de stilte degenen zijn die begrijpen dat het meest helende dat we soms kunnen doen is er te zijn, te luisteren en ruimte te houden voor het verdriet, de liefde en de herinneringen die geëerd en gehoord moeten worden.
Kunst: There is Always Hope by Banksy
