Hoe meer we weten, hoe meer vragen ons ontmoeten

Soms lijkt het alsof kennis ons dichter bij zekerheid brengt.
Maar als je echt oplet, merk je iets anders: hoe meer we weten, hoe meer vragen er op ons afkomen. Niet als probleem, maar als uitnodiging.
Vooral als we luisteren.

Echt luisteren gaat niet over snappen of oplossen.
Het gaat over aanwezig zijn. Geduldig, nieuwsgierig, open… genoeg open om je te kunnen blijven verwonderen. Als je echt luistert, hoor je dingen die je eerder niet zag: een aarzeling in iemands stem, een verlangen achter de woorden, een stilte die meer zegt dan duizend zinnen.

Luisteren trekt ons uit die reflex om alles te willen weten en duwt ons in het echte werk: er gewoon zijn.
Het laat je zien dat begrijpen geen project is dat je ooit afrondt.

Begrijpen is meer als een tuin waar je steeds opnieuw doorheen loopt, zonder vaste route.
Elke keer als je denkt iets te snappen, gaat er weer een nieuwe deur open.
Elke zekerheid wordt zachter, doorlaatbaarder, meer levend.
Misschien is dat wel wat luisteren ons echt geeft: niet alles willen afronden, maar juist ruimte maken. Niet vastleggen, maar openen.

In onze wereld die schreeuwt om snelle meningen en simpele oplossingen, is echt luisteren bijna een stille vorm van lef.

Luisteren zegt, zonder woorden:
Ik zie je zoals je bent. Niet zoals ik je zou willen hebben.
En ik ben bereid om veranderd te worden door wat ik hoor.

Hoe meer we luisteren, hoe minder we hoeven te antwoorden.
Hoe meer we luisteren, hoe beter we samen kunnen meelopen met de vragen; ze laten bestaan, ze laten ademen.

En jij? Welke vraag vond jou laatst, toen je écht luisterde?

Kunst: Agnes Martin