Hoe een klein moment een groot verschil kan maken!

Dit verhaal, deze film…ik las vanmorgen de tekst en via Loes Wouterson kreeg ik deze bijbehorende film. Het raakte mij diep…dit is een verschil maken in het leven van een ander.

Een taxichauffeur NYC schreef:

Ik arriveerde bij het adres en toeterde. Na een paar minuten wachten toeterde ik weer. Aangezien dit mijn laatste rit van mijn dienst was, dacht ik: ‘Zal ik gewoon wegrijden?’
Maar in plaats daarvan ik parkeerde ik de auto op de parkeerplaats, liep naar de deur en klopte.. ‘Een momentje’, zei een zwakke, oudere stem. Ik hoorde iets dat over de vloer werd gesleept.

Na een lange pauze, werd de deur geopend. Een kleine vrouw eind 90 stond voor mij. Ze droeg een mooie jurk en een hoed met een sluiernetje, zoals iemand uit de 40-er jaren.

Naast haar stond een kleine nylon koffer. Het appartement zag eruit alsof niemand woonde. Al het meubilair was bedekt met lakens.

Er waren geen klokken op de muren, geen snuisterijen of gebruiksvoorwerpen. In de hoek stond een kartonnen doos
gevuld met foto’s en glaswerk.

‘Zou u mijn koffer willen dragen?’ vroeg ze. Ik nam de koffer naar de taxi, en keerde terug terug om de vrouw te helpen.

Ze nam mijn arm en we liepen langzaam naar de stoeprand.

Ze bedankte me voor mijn vriendelijkheid. ‘Het is niets’, vertelde ik haar.. ‘Ik probeer alle passagiers gewoon te behandelen op de manier waarop ik zou willen dat mijn moeder behandeld zou worden.’

‘ Oh, u bent een goede jongen, zei ze. Toen we in de taxie zaten, gaf ze me een adres en vroeg: ‘ kunt u
door de binnenstad rijden?’

‘Het is niet de kortste weg,’ antwoordde ik snel…

‘Oh, dat maakt niet uit,’ zei ze. ‘ Ik heb geen haast. Ik ben op mijn weg naar een hospice’.

Ik keek in de achteruitkijkspiegel. Haar ogen glinsterden. ‘Ik heb geen familie meer,’ zei ze met een zachte stem.’
De dokter zegt dat ik niet erg lang meer heb.’ Ik keek haar rustig aan via de achteruitkijkspiegel en schakelde de meter uit. ‘Welke weg zou u willen rijden?’ vroeg ik.

De komende twee uur reden we door de stad. Ze liet me het gebouw zien waar ze ooit had gewerkt als liftbediende.

We reden door de buurt waar zij en haar man hadden gewoond toen zij pasgetrouwd waren en ze liet me stoppen voor de ingang van een warenhuis dat vroeger een balzaal was geweest, hier had ze als meisje dansles gehad.

Soms vroeg ze mij om even langzamer te rijden voor een bepaald gebouw of een hoek van een straat en ze staarde dan in de duisternis en zei niets.

Toen de eerste zonnestralen aan de horizon verschenen, zei ze plotseling, ‘ Ik ben moe. Laten we nu gaan ‘.
We redenin stilte naar het adres dat ze mij had gegeven. Het was een laag gebouw, zoals een klein verzorginstehuis, met een oprijlaan die onder een portiek doorging.

Twee verpleegsters kwamen naar de taxi toen ik de oprit opreed. Ze waren bezorgd en keken naar elke beweging van de oude vrouw. Ze moeten haar al hebben zitten wachten.

Ik opende de kofferbak en nam de kleine koffer naar de deur. De vrouw was zat intussen al in een rolstoel.

‘Hoeveel ben ik je schuldig?’ Vroeg ze: en ze pakte haar tas.

“Niets,” zei ik

‘Maar je moet toch iets verdienen om te leven’ antwoordde ze.

“Er zijn andere passagiers,” antwoordde ik.

Bijna zonder na te denken, boog ik en gaf haar een knuffel. Ze drukte me tegen zich aan met alle kracht die ze in zich in had.

‘U gaf een oude vrouw een klein moment van vreugde,’ zei ze. ‘Dank u wel’.

Ik drukte haar hand, en liep dan in het eerste ochtend licht…naar mijn taxi. Achter me ging een een deur dicht.
Het was het geluid van de afronding van een leven…

Er kwamen die dienst geen andere passagiers meer. In gedachten verzonken reed ik rond. De rest van die dag, kon ik nauwelijks praten. Wat als die vrouw een chagrijnige chauffeur had gekregen, of iemand die te ongeduldig was en de rit zo snel mogelijk wilde afwerken omdat hij zijn dienst bijna was afgelopen. Wat als ik niet was uitgestapt en naar haar deur was gelopen of een keer had getoeterd en dan was weggereden?

Alles overdenkend, denk ik niet dat ik iets belangrijker heb gedaan in mijn leven.

We zijn geneigd om te denken dat onze levens rond grote momenten draaien.

Maar vaak pakken die grote momenten ons op een moment dat we het niet verwachten en wat voor anderen dan een kleine stap lijkt, blijkt iets groots te zijn.