Pats boem

Sommige ontmoetingen maken indruk op je, raken je. Door de persoon die het vertelt, wat ze vertellen en soms ook hoe ze het vertellen. Deze vrouw raakte mij op alle fronten. Eigenlijk al toen ze begon te vertellen toen ze mij binnen zag komen in het verpleeghuis. Een grote vloed aan woorden en tranen, maar ook af en toe een glimlach van een vrouw die op het verkeerde moment op de verkeerde plek was.

============

Ik zit het liefst in mijn eigen kamer. We gaan het niet overal over hebben hoor. Wat er in mijn leven is gebeurd de afgelopen jaren is te erg om over te spreken.

Ze duwt zichzelf voort in de rolstoel naar haar kamer. Daar start ze meteen. Ze gaat terug naar de dag waarop het begonnen is…2008…Met een handvol tissues vertelt ze mij in twee uur haar verhaal, haar verdriet, haar pijn, haar valpartijen en het verlies.

Ik was een zelfstandige vrouw, ik regelde alles…kijk mij nu…ik ben afhankelijk van iedereen, heb 24 uur per dag zorg nodig en mijn man….hij moest alles leren. Hij kreeg geen hulp en ik kan nooit meer helemaal thuis wonen. Een weekend voor mij zorgen dat is al veel wat ik van hem vraag en hij komt ook nog elke dag…elke dag! Ik ben eenzaam in mijn verdriet en emoties omdat niemand snapt wat ik voel. Ik wilde dat mijn gezin een dag zou voelen wat ik voel, mee zou maken, wat ik meemaak en daarna weer gewoon zijn. Veel mensen ben ik verloren en anderen denken dat ik rechtstreeks uit een psychiatrisch ziekenhuis ben weggelopen. Alles in mijn hoofd is stuk. Hoe lang heb ik nog? Toen ik het auto-ongeluk had, zei ik nog tegen de brandweer, ‘laat mij maar naar huis lopen’. Ik was zo in de war en de boom die ik raakte doordat ik de andere auto wilde ontwijken. Waarom was die niet een stukje opzij gegaan? Pats boem! Wie had kunnen bedenken dat die dag alles in mijn leven voorgoed zou veranderen….

Alle valpartijen, de gesprekken met de artsen en de laatste MRI scan die niet veel goed nieuws heeft gebracht. Ik wil gewoon nog een keer met mijn man naar Frankrijk met de caravan; een maand. Hij zegt dat het eigenlijk niet kan, maar ik wil zo graag. Hij zegt dat hij niet weet of hij het aankan, dat hij ook voor zichzelf moet zorgen en hij bang is dat het misgaat daar. Niemand kan je vertellen hoe je met je leven moet omgaan als alles zo plots verandert. En niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving. Ik wil nog vijftien jaar, maar ik wil eigenlijk ook nu dood…ik ben er zo dubbel in. Dit is toch geen leven dat je wilt hebben. De dood lijkt mij heel mooi voor iedereen, niet alleen voor mij…..…

Maar ik heb iets wat u niet heeft. Ik heb kleedsters. Vriendinnen die voor mij nieuwe kleding uitzoeken. Ze vertelt wat voor hilarische situaties ze heeft meegemaakt met haar vriendinnen in de kleedkamer van mode zaken. Ik bel dan mijn man, die mag dan komen betalen.

Vanmiddag mag ik weer naar huis, naar mijn man. Mijn haarborstel ligt klaar en het wasgoed ook. Ik blijf vechten. Ik kan hier toch niet doodgaan? Nee, dan maar in Frankrijk of in mijn eigen huis. Hoe lang denkt u dat ik nog heb?

====

Ze is inmiddels overleden. Ze is niet meer in Frankrijk geweest.