Franse mijmering

Het wolkendek trekt weg over de zee. De zee kleurt langzaam blauw in de kleur zoals ik het graag zie. Het enige wat ik hoef te doen is ademhalen en de natuur doet wat het doen moet. Elke dag schijnt de zon, of wij er nu een puinhoop van maken op Aarde of niet. De natuur doet wat het doen moet. Niks uitslapen of een luie dag, maar een vast ritme, zowel de zon als de maan. En nu willen wij als mens naar de Mars. Waarom willen we naar Mars? Vinden wij dat we recht hebben op het Universum? Wie gaan er straks naar Mars?

Vorige week hoorde ik de term raciale hygiene op de radio. Een term uit de tijd van de Weimar Republiek en Nazi Duitsland.
En ik moet daar nu aan denken want wie mogen er volgens wie straks op Mars wonen? Beangstigende vragen en antwoorden komen er in mij op. Ben ik ouderwets als ik mij nederig voel bij de kracht en pracht van de natuur?

Ik kijk naar de lucht boven mij. Aanschouw de wisselwerking tussen zon, wind en wolken. Ik verstil. Voel verbondenheid die zo groot is dat ik mij aangeraakt voel. De zon breekt door de wolken. Het verwarmt mijn gezicht direct. De warmte maakt mij zacht en licht. Ik haal diep adem en lach.