Mijmeren
Vanmorgen keek ik uit het raam en liet mijn ogen rusten op de fontein van de tuin van ons appartementencomplex. Kijkend naar het water en luisterend naar het geluid van het stromend water, begin ik te mijmeren.
Sinds mijn 18e ben ik geraakt door de wijsheid van filosofen. Ludwig Wittgenstein, zo complex, maar hij intrigeerde mij enorm. Gisteren kwam ik een tekst van hem tegen en wist ik weer waarom de man mij zo raakte.
One human being can be a complete enigma to another. We learn this when we come into a strange country with entirely strange traditions; and what is more, even give mastery of the nation’s language. We do not understand the people.
Vooral de eerste zin “een mens kan een compleet raadsel zijn voor een ander” is wat mij drijft om mensen echt te willen ontmoeten, naar ze te willen luisteren om te leren, om proberen te begrijpen. En wat een enorme noodzaak voel ik juist nu om hiervoor te kiezen in een wereld waarin er zoveel polarisatie is.
We zullen echt andere wegen moeten bewandelen, maar hoe kunnen we nieuwe wegen vinden als we niet weten waarom we ooit bepaalde wegen zijn ingeslagen? Of is dat niet nodig? Historisch besef is voor mij de basis om met elkaar de enorme kennispuzzels die voorliggen in onze maatschappij op te gaan lossen. Hoe kunnen we het gesprek aangaan over waardepuzzels, oordelen en oplossingsmogelijkheden?
Ik mijmer verder want daar is het de tijd van het jaar voor. Ik wil niet bewegen door weg te lopen van problemen, ik wil ook niet naarstig zoeken naar DE beste oplossing of DE manier om mijn comfort te herstellen. Ik geloof dat als ik het een beetje kan uithouden in het soms wat ongemakkelijke van het leven, en mijzelf toesta goed na te blijven denken, er steeds weer waardevolle perspectieven ontstaan. Essentiële vragen stellen, is voor mij zoveel belangrijker dan antwoorden zoeken.
Schilderij: Oette