De corona pandemie door de bril van de stoïcijnen
Een van de redenen voor mij om geschiedenis boeken te lezen, is dat het mij perspectief geeft. Op mij heeft het effect dat de randen van mijn denken worden geschuurd en de verbindingen tussen gebeurtenissen helder worden. Als ik lees over de pest in 1918 , mij onderdompel in de personages van Shakespeare, als ik een slagveld uit een oorlog of politiek conflict bestudeer, krijg ik een beter begrip van hoe vergelijkbaar het verleden soms is met het heden. Het maakt mij duidelijk dat onze eigen plannen en projecties maar beperkt invloed hebben op het getij van de tijd.
Hoe klein is het stukje grond waarop wij ronddolen. Overdenk dat alles en houd dan niets voor groot dan dit: te handelen naar de wetten der natuur en te dragen wat het leven met zich brengt.
Marcus Aurelius
Alles wat er gebeurt, is wat hoort bij het leven. Er is niets ongewoons aan. Het leven is het leven. De enige “verrassing” is dat we verrast zijn.
Natuurlijk werken we liever niet vanuit huis, willen we dat onze ondernemingen bloeien, zouden we mensen het liefst willen vasthouden en een knuffel geven. Maar dit is wat het is nu. En niet alleen in ons land, maar in heel veel landen in de wereld.
Waar wachten we op?
We wachten op het normale. Maar wat is normaal? Normaal is datgene wat door de meeste mensen geaccepteerd wordt of dat wat de meeste mensen doen. Het wijkt niet af van de gangbare praktijk, ofwel iets verloopt volgens de (ongeschreven) regel. Wat precies als normaal wordt gedefinieerd hangt dus af van de omstandigheden. We willen dat dit ‘anders zijn’ eindigt, maar dit is het leven in de omstandigheid van deze pandemie . Het is nu. Het is het huidige moment. We kunnen ook nu rust en geluk ervaren. Veranderingen maken mensen vaak angstig en somber, maar wat als het ‘normaal’ niet terugkeert omdat het niet bestaat?
Dat is wat ik me vanmorgen tijdens een fietsrit realiseerde. Ja, deze keer is het raar. Het is niet wat ik zou willen, als ik een keuze had. Maar ik heb geen keus, want dit is nu het leven.
Hoe lang zal het zo zijn? Hoe lang duurt het tot de volgende verandering?
Niemand kan het zeggen. Niemand weet iets zeker, behalve dat er uiteindelijk verandering zal komen, zoals altijd.
Mensen zijn erin geslaagd geluk, een doel en stilte te vinden te midden van oorlogen, onder de heerschappij van tirannen, gedurende pandemieën en die soms minstens, en soms veel erger waren als deze. Dit is het leven. En dat is niet altijd makkelijk.
Schilderij: Xan Padron – Time lapse