Acceptatie overstijgt hoop of wanhoop, toekomst of verleden.

Niet alle problemen zijn oplosbaar. Ook al zouden we wellicht iets anders willen geloven, we hebben niet de volledige controle over de omstandigheden van ons leven. Maar wat we wel hebben, is controle over hoe we ons verhouden tot onszelf en de wereld om ons heen; of we accepteren wat is of strijden tegen. Wanneer de meeste mensen het woord ‘acceptatie’ horen, denken ze aan opgeven. Maar mijn ervaring leert en velen vertelden mij dat ook, dat opgeven geen acceptatie is. Door te accepteren erken je het moment zoals het is. Dat is het. Het is geen waardeoordeel. Door iets te accepteren, iets wat voor jou waar is op dit moment, onderschrijf je het niet perse of keur je het goed. Het betekent gewoon dat je het erkent in dit specifieke moment. Evenmin zegt aanvaarding iets over de toekomst. Als ik iets accepteer als waar voor mij op dat moment, betekent dat niet dat ik niet kan werken aan de verandering van de toekomst – het volgende moment.  Het is gewoon het zien van de werkelijkheid zoals die is. Bijvoorbeeld accepteren dat je ziek bent, zorgt er niet voor dat de aandoening verdwijnt.  Maar daar mee zegt iemand die ziek is, ook niet dat hij geen behandeling zou wensen als daarmee de ziekte zou verdwijnen uit zijn leven. Wat het accepteren wel doet, is dat het een laag van verdriet en angst weghaalt, die overbodig is omdat het niet helpt en sterker nog wellicht belemmert in het leven wat hij wil leiden. Ik geloof dat het niet mogelijk is om echt effectief actie te ondernemen totdat je volledig accepteert wat er is. En dat is lastig en niet makkelijk. Het is wellicht een van de moeilijkste dingen om te doen. Want om iets te accepteren betekent dat je alle gevoelens die daarbij horen, laat gaan. Ironisch genoeg, als je deze gevoelens (dwz niet accepteren) toelaat, hoe zorg je dan dat de veranderingen in je leven worden doorgevoerd die nodig zijn om je beter te voelen? Het niet accepteren, zou mij verwijderen van mijn kern, van wie ik ben en van de werkelijkheid in het algemeen. Dat zou denk ik, uiteindelijk leiden tot meer lijden. Als we, als mensen accepteren wat er is, zijn we vrij. Vrij om te handelen in overeenstemming met de werkelijkheid. Om vrij te zijn in vrede met de omstandigheden van ons leven, ongeacht hoe ongewenste of moeilijk ze soms ook zijn. En vrij te blijven om alles te doen wat in ons vermogen ligt om de omstandigheden van ons leven (en van het leven in het algemeen) in het volgende moment te verbeteren.