Tijd

Over enkele dagen kijken we collectief naar de klok…we tellen af….het nieuwe jaar staat voor de deur. Wat verlangen we allemaal naar het nieuwe jaar. Want 2020 stelde velen van ons teleur. Om 00.00 uur knallen we op 31 december voor het eerst niet voor tientallen miljoenen aan vuurwerk de lucht in omdat een nieuw jaar begint….2021. Een jaar waarin elk uur nog steeds 60 minuten heeft. En toch naarmate ik ouder word, en helaas ook steeds meer mensen om mij heen verlies, realiseer ik mij steeds vaker hoe relatief tijd is.

Een minuut kan soms veel te kort duren, maar soms ook zo enorm lang. Soms wil ik de klok vooruitzetten, maar ik ken ook vele momenten waarin ik de tijd wil terug draaien. Een vriendin van mij zei recent dat er te weinig uren in een dag zitten. Tijd is dan dus ook onze vijand…en het vervelende is, of juist niet, je verliest het altijd van tijd. Tijd leidt, tijd frustreert.

Het doet mij denken aan een dierbare die in de zomer van 2018 stierf. Hij sprak in de jaren ervoor regelmatig met mij over de tijd. Hij haalde dan Aristoteles aan:

Tijd is de maatstaf voor verandering.
Alles wat beweegt, verandert in de tijd.

Een van de laatste dagen voor zijn sterven, las ik hem dit gedicht voor van Sohie Sabbage: Heilig Land.

Hij sloeg aan op de zin waarin tijd werd genoemd in dit gedicht.
Geen getijden om de tijd vast te leggen
Of lijnen om binnen te blijven

Hij vertelde dat ouder worden betekent dat je ook steeds meer kwalen en in zijn geval ziektes moet bevechten. En dat je van alles probeert om de voortschrijdende tijd te beïnvloeden. “We zullen de tijd eens een lesje leren, zei hij toen hij begon met weer een nieuw medicijn.”

Afgelopen feestdagen las ik het boek ‘De zin van het bestaan‘ van Victor Frankl wederom. Hij overleefde het ergste, Auschwitz, en dan toch staat de enige zekerheid aan het eind van het leven ook op hem te wachten.
Want de tijd doodt ook.