Het verstrijken van de tijd

Een jaar lang, van 11 april 1980 tot en met 11 april 1981, sloeg Tehching Hsieh elk uur op het hele uur een prikklok in. Elke keer dat hij op de klok sloeg, nam hij een foto van zichzelf, wat samen een filmpje van zes minuten opleverde. Hij schoor zijn hoofd voor het stuk, dus zijn groeiende haar weerspiegelt het verstrijken van de tijd.

In deze korte video spreekt de kunstenaar en curator Nina Miall met Tehching over zijn optreden.

Tijd is een belangrijk onderwerp voor velen. De vraag is waarom en wat is het eigenlijk.

We gebruiken tijd, bewust of onbewust. En elke seconde, minuut, uur, dag, week, maand of jaar herbergt iets anders, zelfs verschillende rollen vanuit je eigen gelaagdheid en toch heeft het iets gemeen: het komt nooit meer terug.

Elk uur gedurende een jaar … een prikklok. Toen ik de tweede video voor het eerst bekeek, zonder Nina’s uitleg uit de eerste video, dacht ik dat ik met een gevangene te maken had: een soort grijs uniform en alleen zijn t-shirt onder de blouse is soms zwart en soms wit met een prikklok naast hem. Het is beklemmend om naar te kijken vanwege de manier van monteren en het doorleefd in zijn houding en gezicht. Hij ziet er steeds moe en onverzorgd uit. Tik een jaar lang elk uur op de tijdklok en je bent een gevangene van de tijd. Wie ben je dan in relatie tot de Ander? Wat is dan het leven?

Toen ik jong was dacht ik aan tijd in kwantiteit (minuten, uren, dagen, jaren) in plaats van aan kwaliteit. Sinds ik ouder ben, is de tijd groter geworden, heeft ruimte gemaakt voor verschillende manieren om het te ervaren.

Een reden waarom de prestaties van Tehching angst opwekken bij sommigen lijkt mij ook het kwantificeerbare. Alles wat we van zijn leven zien, zijn de ‘gedocumenteerde’ stukjes – een tijdklokstempel, een foto, langer haar. We zien zijn innerlijke gedachten en worstelingen niet, kunnen zijn stem niet horen in de realtime van het experiment. Voor mij als kijker wordt zijn menselijkheid teruggebracht tot iets kwantificeerbaars.

Ik heb eens gelezen dat moderne kunst ons vraagt ​​om met het kunstwerk zelf bezig te zijn, terwijl postmoderne kunst ons vraagt ​​om met grote kunst bezig te zijn. In plaats van te vragen of een schilderij goed of mooi of waar is, nodigt postmoderne kunst ons uit om te vragen: wat is kunst voor mij? Waarom wekt het deze gevoelens op, en wat onthullen deze gevoelens over mijn wereld en mijn plaats daarin? Vorige week besprak ik dit met medecursisten van een opleiding over Narrative Medicine in relatie tot pijn en trauma. Het leverde verhalen op vol verdriet, geluk en pijn. Maar ook verhalen over familie, vriendschap, verlies, geluk en eenzaamheid. En al die verhalen waren niet zo ‘lineair ‘ als Time Clock Piece.

Een ding ervoer sterk na al die gesprekken: We kunnen de tijd niet beheersen om ons te geven wat we nodig hebben en om alles te doen wat we willen of nastreven.