Theater wat je naar de strot grijpt

Vanmiddag bezochten wij de lunchvoorstelling ‘Rijsen & Rooxman DeDikkeMuiz & Sjors. Vier spelers die verweven zijn met elkaar. Adelheid Roosen heeft een relatie met Titus Muizelaar. Lineke Rijxman had ooit een relatie met Titus en George was ooit de docent van Adelheid en zij maken al vanaf 1990 samen voorstellingen.

Voordat we de zaal betreden krijgen we het verzoek om alle stoelen te laten staan op de plek waar we ze aantreffen. Dat maakt nieuwsgierig. En inderdaad het publiek zit op losse stoeltjes, verspreid door de ruimte. De spelers verwelkomen met hugs en stevige handdrukken bekenden en vrienden. Vivaldi knalt door de boxen van de zaal. Er wordt gedanst. En dan….dan nemen Adelheid en Lineke de leiding in een stuk die mij naar de strot greep.

Waar zit de wond in je hart? Is gewone pijn iets anders dan actuele pijn? Hoe verhoudt je je tot een nare vader? Zijn alle mannen niet af en toe een kleine jongen in een blauw broekje? Welk kind draag jij in je mee? Moet je altijd alles benoemen ook als het pijn doet? Heeft elke relatie wel iets waar je nooit over spreekt?

De enorme gelaagdheid van een individu wordt blootgelegd door een intens rollenspel. Er wordt gestreeld, gestompt, geduwd, geslagen, gezoend, gedanst, omhelsd maar wat mij echt naar de keel greep was de oerkreet van Lineke tegen een vaderfiguur……

Titus liet mij zien hoe je stoïcijns kunt berusten in wat is; hoewel ik helemaal niet weet of hij dat zelf zo ervaart. Maar zo zag en hoorde ik hem. Terwijl George voor mij de man is die woorden kan geven als een ander dissocieert.

Om mij heen zag ik vele tranen. Het publiek werd geraakt en toen wij terug naar huis reden spraken wij over onze liefde, en de oerkreet die ik had willen laten horen naar mijn moeder toen ik jong was.

Oprecht en indringend…..zomaar een lunchvoorstelling op zaterdagmiddag in Theater Bellevue.