De natuur -

Het is moeilijk geweest en is het eigenlijk nog steeds. We zijn niet gewend om zo lang binnen te moeten blijven. We zijn niet gewend dat we onze vrienden en vriendinnen zo lang geen knuffel kunnen geven. Het is ook nooit de bedoeling geweest dat we lange tijd vanuit huis, of beperkt kunnen werken terwijl we een baan hebben of andere projecten draaien. Niet naar het theater kunnen of musea bezoeken.

Hoe lang dit ‘nieuwe normaal’ nog doorgaat, hoe en in welke mate? Niemand kan het zeggen.

Hoewel ik volop werk, ben ik deze afgelopen weken tijdens de lunch en na afloop van de werkdag vooral heel veel naar buiten gegaan; de natuur in. Van die ‘zwervende wandelingen’ gemaakt waar Seneca het over had. Wandelend, luisterend en kijkend zodat je van dichtbij die stengels van gebogen graan kunt zien die Marcus Aurelius prachtig heeft waargenomen, maar ook een jong zwaantje bij zijn moeder onder de vleugels zag kruipen, een roodborstje in de struiken zag.

*Gemaakt tijdend zwervende wandelingen in Breda*

Als ik nadenk over de stilte als sleutel, juist nu, heb ik het niet over in huis zitten en niets doen. Ik heb het niet eens over meditatie. Ik heb het over naar buiten gaan en actief worden, over wandelen in de buitenlucht…over het laten vertragen van je hart en hoofd terwijl je lichaam beweegt.

Natuurlijk, dit moet je veilig doen. Als het te druk is, draai je dan om en ga ergens anders heen. Maar zoek je moment, het tijdstip en ga het doen; ik kan het je echt aanbevelen. Andere perspectieven, maken ons een rijker mens.